شعری زیبا از شاعره گرانمایه گندم مرادخانی از شعر پارسی

ببین که لحظه های غم چه شاخ وشانه می کشد
به جای روز روشنم چرا شبانه می کشد؟

مرا بدون خنده ها میان یک کویر خشک
تورا سراب این کویر بی نشانه می کشد

ترانه ی شبم شده صدای هق هق دلم
درون اشک ها تورا چه عاشقانه می کشد

طناب دار محکمی برای انتحار من
به روی صحنه ی غزل چه بی بهانه می کشد

تو را به یاس ها قسم بیا به خواب هر شبم
که آتش کنایه ها به دل زبانه می کشد