داس

نه همچون کوههای روبرویت محکم

نه مانند دشت پشت سرت فراخ

نه مثل درختان سدراهت کوتاه

بنگر

من همین گندم زارتازه روییده ی سبزم

تومرا میرقصانی

ای وزش اردیبهشت ملامتت میکنم

اما

قدمیکشم

نگاهکن تاموعد داس برتنم

تحملت میکنم

تامران اردیبهشت 92.همدان

تحملت کردم ودیگر برایم بیش ازاین صبر ممکن نیست

تحمل هم اندازه دارد

انگاه که داس برتنم زدی باید میدانستی گندم هر سال درو شده

به زخم داس عادت دارد.